We kunnen het ons niet voorstellen. We denken er liever niet aan. Het idee dat je je huis moet verlaten. Alles achter moeten laten omdat je bedreigd wordt door oorlog, aardbeving, bommen of geheime diensten. Je familie en vrienden zijn in gevaar. Je moet je leven zien te redden. Een kleine tas met een warme trui, een paar foto’s, wat fruit en je telefoon en oplader natuurlijk. Dat is alles wat je mee kunt nemen.

Alles is in een paar tellen verleden tijd geworden. Je woonplek is er niet meer, geen bed om te slapen, geen keuken om te koken, geen tuin om in te werken en te genieten. Je leven ligt in duigen. Alles weg. Onzekerheid over je vrienden en familie.

Zo kom je aan in een ander land. Bang en ontredderd. Je hebt niets meer. Wie ben je nu nog? Hoe ga je verder leven? Er wordt een hand uitgestoken. Iemand glimlacht naar je en reikt water en brood aan en geeft je een deken.

Stel dat er geen mensen zijn waar je terecht kunt. Stel dat er nergens plek is. Stel dat je nergens welkom bent.

Veel mensen zijn onbewust zo bang voor het idee dat vluchten hen zou kunnen overkomen, dat ze de vluchteling liever niet willen zien. De manier om deze angst echt te overwinnen, is de mens te ontmoeten die jou nodig heeft om mens te zijn.